Średniowiecznym miastem, z fryzem
Skautów z Nagoi? Tym śniegiem,

Co spadł właśnie, gdyśmy tego chcieli?
Pięknymi obrazami? Próbą uniknięcia

Pojęć, jak w tym wierszu? A jednak wracamy
Do nich jak do żony, porzucając

Kochankę, której pragniemy. Teraz będą
Musieli w to uwierzyć,

Tak jak my wierzymy. W szkole
Wyczesano calutką myśl:

Jak pole było to, co pozostało.
Zamknij oczy, wyczujesz to na mile wokół.

Teraz je otwórz na wąską i pionową ścieżkę.
Mogłaby dać nam - co? - trochę kwiatów zaraz?

przeł. Bohdan Zadura

[w:] John Ashbery: No i wiesz, Warszawa-Duszniki Zdrój 1993, s. 34