Po całym życiu w towarzystwie kotów zostaje nam osad smutku, ale odmienny od tego, który winni jesteśmy ludziom. To połączenie żalu wywołanego kocią bezradnością i poczucia winy za cały rodzaj ludzki.

Przeł. Anna Bańkowska

[w:] Doris Lessing: O kotach, Warszawa 2008, s. 169

...

Czasem bywają takie na uboczu święta,
Dusza przez sen tak szumi, że w tym właśnie szumie
O tych, których się kocha, najmniej się pamięta...
Wszak rozumiesz? Nieprawdaż? Dziewczyna rozumie.

...

[w:] Bolesław Leśmian: Poeje. Wybrał i wstępem opatrzył Bohdan Zadura. Lublin 1989, s 164.

Mrze garbus dosyć korzystnie
(...)

[w:] Bolesław Leśmian: Poezje wybrane. Lublin 1989. Wybór Bohdana Zadury.

Siedziała tam młoda, przystojna Murzynka w piżamie.

[w:] Stanisław Lem: Kongres futurologiczny
To czytałem ja. A tu czyta Adam Ferency: Lem_Kongres_fragment.mp3.

Cecylia de Volanges do Zofii Carnay

Czy mężczyzna nie jest naszym bliźnim tak samo jak kobieta, i bardziej jeszcze? Bo przecież ma się tak samo ojca, jak matkę, tak samo brata, jak siostrę! Zostaje więc jeszcze mąż jako nadwyżka.

Przeł. Tadeusz Boy-Żeleński

[w:] Pierre Choderlos de Laclos: Niebezpieczne związki. Kraków 2002, s. 39.

Cecylia de Volanges do Zofii Carnay w klasztorze urszulanek w ***

Zdaje się, matka Anuncjata miała słuszność: kiedy człowiek zaczyna żyć w świecie, robi się zalotny. Od kilku dni strasznie chciałabym ładnie wyglądać, a ze smutkiem widzę, że nie jestem tak ładna, jak mi się dawniej wydawało; przy tym, przy kobietach, które się różują, straszliwie się traci.

Przeł. Tadeusz Boy-Żeleński

[w:] Pierre Choderlos de Laclos: Niebezpieczne związki. Kraków 2002, s. 36.

Cecylia de Volanges do markizy de Merteuil

Donoszę pani, że mama jest cierpiąca; nie wychodzi dzisiaj i muszę dotrzymywać jej towarzystwa, nie będę więc miała zaszczytu towarzyszyć pani do Opery. Zapewniam panią, o wiele bardziej żałuję, że nie będę razem z panią, niż całego widowiska. Mam nadzieję, że pani nie wątpi o tym, bardzo o to proszę. Ja panią tak kocham! Czy będzie pani tak dobra powiedzieć kawalerowi Danceny, że nie mam zbiorku, o którym mówił, i że jeżeli może przynieść go jutro, sprawi mi wielką przyjemność? Gdyby przyszedł dziś, powiedziano by mu, że nas nie ma w domu: mama nie chce nikogo dziś przyjmować. Mam nadzieję, że jutro będzie jej już lepiej.
Mam zaszczyt etc.

Przeł. Tadeusz Boy-Żeleński

[w:] Pierre Choderlos de Laclos: Niebezpieczne związki. Kraków 2002, s. 34.